Απόκριες - άνθρωποι με μάσκες

  Απόκριες! Τρεις εβδομάδες αρκετά αγαπητές από πολλούς (ιδιαίτερα) μικρούς, αλλά και μεγάλους. Μία περίοδος χρήσιμη, καθώς συνδράμει στην έξοδο από την καθημερινή ρουτίνα. Οι αλλαγές είναι, εξάλλου, χρήσιμες στη ζωή  μας. Έτσι, μια μάσκα, μία φορεσιά αλλόκοτη, μεγάλα γυαλιά και περούκες, παρέχουν άφθονη όλη τη διαφορετικότητα που αναζητούν από τη φύση τους πολλοί άνθρωποι.
  Τα καρναβάλια είναι, αλήθεια, πολύ ευχάριστα, καθώς οι άνθρωποι αποκτούν, δίχως να το ξέρουν, μια μεγάλη δύναμη. Πίσω από τις διαφορετικές στολές κρύβονται και διαφορετικοί άνθρωποι. Η στολή, όμως όσο αθώα και γοητευτική φαίνεται, άλλο τόσο επικίνδυνη είναι. Παρέχει την ασφάλεια της ανωνυμίας. Οπότε, μπορεί κανείς να σκεφτεί, πως έτσι καταρρίπτεται η διαφορετικότητα των προσωπικοτήτων, μιας που όλοι προστατευμένοι πίσω από τη λαμπερή μάσκα τους, δεν είναι παρά ένα κοινό πιόνι σε μια σκακιέρα, μόνο με στρατιωτάκια. Η διαφορετικότητα, δηλαδή, ένα τεράστιο προτέρημα της ανθρωπότητας, ακυρώνεται τη στιγμή που μέσα σε μια ανθρώπινη παρέλαση με μάσκες διασκεδάζει ο κόσμος και χορεύει ξέφρενα σαν όχλος. Ακόμα και οι ίδιοι οι άνθρωποι μέσα σε αυτό το χρωματιστό ποτάμι νιώθουν ένα με τους άλλους, με άγνωστους περαστικούς, "καλούς ή κακούς". Κάνω λόγω συνεπώς, για μια απρόσωπη μάζα "ψεύτικων" ανθρώπων, εφοδιασμένων με την τεράστια δύναμη της ανωνυμίας, που προσφέρει προστασία και εύκολα αποπροσανατολίζει.
  Εμένα προσωπικά με τρομάζουν τα καρναβάλια. Παρ' το στραβά, κρίνε με, αν θες. Πάντως, είναι κάτι, που μου θυμίζει το πως έχουν γίνει οι άνθρωποι. Μια μάσκα δεν είναι παρά μια καλύτερη επικάλυψη του πραγματικού εαυτού των ανθρώπων, από αυτή που φορούν σε καθημερινή βάση. Ο κόσμος γενικώς έχει την τάση να υποκρίνεται και να παριστάνει κάποιον άλλο, κάτι διαφορετικό. Πολλές φορές χρειάζεται να αλλάζει αρκετές προσωπίδες κατά τη διάρκεια της ίδιας ημέρας. Και όλα αυτά για την εξυπηρέτηση διαφορετικών σκοπών και συμφερόντων. Ίσως έτσι επιβιώνεις πια στη κοινωνία. Ίσως, η προσωπικότητά σου και η ιδιοσυγκρασία σου δεν μπορεί να επωμισθεί όλα τα βάρη της ζωής σου και σε ωθεί να μεταμορφωθείς σε κάτι διαφορετικό. Ίσως πάλι, απλά αναζητείς πρωτότυπα τεχνάσματα για να κρατάς αμείωτο το ενδιαφέρον για τη συναναστροφή σου με τους άλλους. Όπως και να χει, μπορείς εύκολα να συμφωνήσεις, πως πλέον δεν συναντάς εύκολα αληθινό άνθρωπο. Δεν βρίσκεις πολλούς, οι οποίοι απλά με τα μάτια τους να σε πείθουν για αυτά που λένε. Κάποιοι, μάλιστα, είτε γνωρίζουν πως δεν είναι αληθινοί, είτε υποσυνείδητα, δεν σε κοιτούν τόσο στα μάτια. Φοβούνται μη προδοθούν, μην αποκαλυφθεί ο πραγματικός τους χαρακτήρας. Με λίγα λόγια, τέλος πάντων, έχοντας αυτή την πεποίθηση για τους ανθρώπους, έρχονται και οι απόκριες, που εκτοξεύουν τον φόβο μου γι' αυτούς. Καλούμαι να επιχειρήσω να καταλάβω τι κρύβεται πίσω από δύο μάσκες. Τρομακτικό. (!)
  Έτσι γεννάται το ερώτημα (σε εμένα τουλάχιστον) για την ουσία της αποκριάς, που τόσο αγαπούν πολλοί: Μήπως εκτός από την εμπορική σημασία της, εξυπηρετεί και άλλους απώτερους, ενδόμυχους σκοπούς του συνόλου; Και εννοώ την άρρωστη τάση του ανθρώπου να κρύβεται και να αποκτάει έτσι μια προσωρινή δύναμη, μια μικρή εξουσία, την ασφάλεια του ανώνυμου και την ισχύ της μάζας.
  Όπως και να 'χει, τα φανταχτερά καρναβάλια κερδίζουν και θα συνεχίζουν να κερδίζουν τη συμπάθεια μικρών και μεγάλων. Όπως, βέβαια, άρεσαν και σε εμένα τον ίδιο κάποτε. Ευτυχώς όμως, που η ψεύτικη αυτή περίοδος διαρκεί μόνο 20 περίπου μέρες το χρόνο. Τρεις εβδομάδες μόνο, οι άνθρωποι.. ένα ακόμα βήμα πιο μακριά από τους ανθρώπους.

Θεοδωρίδης Ηλίας

16.2.14 

 

 

 

Εφήβου Όνειρα

  Είναι η εφηβεία τέτοια που σε ξεσηκώνει. Δεν επιτρέπεται ποτέ το μυαλό σου να σταματήσει να σκέφτεται, έστω και αλλόκοτα. Κάνει τα μάτια δυνατότερα, ώστε να βλέπουν πιο μακριά, πίσω από τοίχους, πίσω απ΄τις μάσκες ανθρώπων. Αν και κάποιες φορές αυτές αφομοιώνονται με τους κατόχους τους και είναι δύσκολο να διακρίνει κανείς το ψέμα και την υποκρισία, που γι'αυτούς γίνεται τρόπος ζωής.
  Η εφηβεία, ακόμη, σε κάνει να σφίγγεις τη γροθιά και να φουσκώνεις τα στήθη. Κάνει το αίμα θερμότερο και να κυλάει γρηγορότερα στις φλέβες. Μέσα σ'αυτό, διάχυτος, πάντα σε ετοιμότητα ζει ένας ολόκληρος στρατός αδρεναλίνης. Οι αρτηρίες φουσκώνουν, τα νεύρα πάλλονται άτακτα και χωρίς ρυθμό. Ένα δυνατό, πολύ δυνατό συναίσθημα: να βάλεις ένα τέλος στο έργο των ψεύτικων ανθρώπων να καταστρέψουν εντελώς τον κόσμο που ονειρεύτηκες παιδί.
 Τότε, γεμίζεις με οργή και μίσος. Τότε, το εφηβικό μυαλό σου μετατρέπεται σε πανούργο μυαλό επιστήμονα, που αστείρευτα κατεβάζει ιδέες για την επίτευξη της αποστολής. Κι αν δεν ανήκουν αυτές στη σφαίρα της πραγματικότητας, δεν παύουν να υπάρχουν, παραμένουν ζωντανές. Το πλεονέκτημα είναι ότι κανείς δεν μπορεί να τις καταστρέψει, παρά μόνο εσύ ο ίδιος. Σκέψου: όλοι οι μεγάλοι πόλεμοι και κάθε γεγονός που έμεινε στην ιστορία έγινε για μια υψηλή ιδέα. Κάποιου κεφάλι κάτι κατέβασε και στη συνέχεια αυτός και ίσως άλλοι πολλοί μαζί του, το έκαναν πράξη. Πράξη που μετέβαλλε πολλά δεδομένα ίσως. Μην εγκαταλείπεις ποτέ την δική σου. Πάλεψε γι'αυτήν. Υποστήριξε την και μετέδωσέ την. Τώρα που είσαι νέος. Γιατί μετά.. μπορεί να σκέφτεσαι σαν αυτούς, που μόνο να φθείρουν ξέρουν. Δεν θα φταις εσύ εξολοκλήρου γι'αυτό. Η κοινωνία που ζεις επωμίζεται τα βάρη των ευθυνών.
  Το κλειδί βρίσκεται μακριά από εκεί που είναι μαζεμένο το πλήθος. Θα το βρεις μόνο αν αποστασιοποιηθείς. Μόνο αν πάψεις να ακολουθείς το σύνολο. Μόνο αν αρνηθείς να παρασυρθείς από το ρεύμα που έλκει οτιδήποτε μέσα του. Βγες από το ρεύμα της τυποποίησης. Δεν είσαι οποιοσδήποτε. Είσαι κάτι που οι περισσότεροι ξεχνούν πως και οι ίδιοι είναι: μοναδικός. Αν καταφέρεις να ξεχωρίσεις από την μάζα και να ανοίξεις διάπλατα τα φτερά σου, μόνο τότε θα βρεις το πολυπόθητο κλειδί. "Τα ανοιχτά φτερά χωράνε δυσκολότερα σε τυποποιημένα κουτιά". Τότε.. ίσως και να καταφέρεις να ελέγχεις εσύ τη μάζα και όχι το αντίθετο. Που ξέρεις; Ένας στόχος είναι και αυτό, ένα όνειρο. Αρκεί να ξέρεις ότι μπορείς να γίνεις ο ηγέτης που θα αλλάξει τα κακώς κείμενα και θα υλοποιήσει το όνειρο όλων των νέων: να αλλάξει ο κόσμος! Ανέβα λοιπόν στο μαγεμένο σου άλογο και φύγε να αλλάξεις τον κόσμο. Πρώτα τον δικό σου κόσμο, όμως και έπειτα τον κόσμο των άλλων. Αλλά βιάσου, γιατί χάνεται. Βιάσου πριν καεί ολόκληρος. Αν πιστέψεις πραγματικά ότι μπορείς να το κάνεις, θα το κάνεις!

  Μακάρι να σκέφτεσαι -όπως τώρα- για πάντα. Να μη φοβάσαι, δηλαδή, τις συνέπειες των πράξεων (... αν αυτές βέβαια αξίζουν). Αν γίνεται να μην έχεις και την επίγνωση του φόβου και του κινδύνου, ακόμη καλύτερα. Να ρισκάρεις, να δοκιμάζεις, να επιμένεις, να μαθαίνεις από τα λάθη και τις αποτυχίες, να μην εγκαταλείπεις, να πιστεύεις σε εσένα με όλη σου την δύναμη, να αγωνίζεσαι για ένα καλύτερο σήμερα, να οραματίζεσαι το αύριο και να το ζεις, όπως εσύ το ονειρεύτηκες. Όπως το είδαν, το προηγούμενο βράδυ, τα μάτια σου και η καρδιά σου. Κάνε τη διαφορά. Γίνε ο ήρωας της φαντασίας σου. Μη το αναβάλεις για αύριο. Ξεκίνα σήμερα. Ξεκίνα τις αλλαγές τώρα!

Θεοδωρίδης Ηλίας
δημιουργία: 13.3.13
τροποποίηση: 13.2.14

ΠΑΝΕ ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΟ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟ
ΜΗΝ ΑΦΗΣΕΙΣ ΤΙΠΟΤΑ ΝΑ ΣΤΑΘΕΙ ΕΜΠΟΔΙΟ ΣΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΣΟΥ

ΟΝΕΙΡΕΥΣΟΥ
ΔΕΣ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΟΠΩΣ ΘΕΣ ΕΣΥ ΚΑΙ ΟΧΙ ΟΠΩΣ ΣΕ "ΑΝΑΓΚΑΖΟΥΝ" ΝΑ ΤΟΝ ΔΕΙΣ

   http://www.youtube.com/watch?v=xTZK9SuYWFI

Σκέψεις μελαγχολίας και άγχους δίχως νόημα

 Και τώρα τι; Σφίξιμο στο στομάχι. Πόνος στο στήθος. Βιαστικά τα δευτερόλεπτα περνούν. Οι δείκτες του ρολογιού ακούγονται να χτυπιούνται με μανία. Με ταχύτητα. Φεύγουν οι ώρες. Τελειώνουν οι μέρες. Και οι δείκτες χτυπάν ακόμα, καμπάνες σ' αφτιά μου. Ένα μπουκάλι άδειο, γερμένο στο πλάι, στεναχωρημένο φαίνεται. Κάτι του λείπει. Λες να φταίει η κλεισούρα; Η αποξένωση; Κάτι ακούγεται ξανά! Κάνει το κεφάλι να βουίζει, να σφυροκοπάει. Μάλλον οι σκέψεις συγκρούστηκαν πάλι, τράκαραν μετωπικά. Κι ο χρόνος τρέχει. Το ίδιο κι οι σκέψεις. Ατέλειωτες ρίχνονται σε λυσσαλέο αγώνα δρόμου με έπαθλο μια κούφια νίκη. Μια νίκη με περούκα.. και μάσκα. Τί κρύβεται πίσω απ'αυτά; Θα το μάθω στο μέλλον. Ίσως όταν δεν το περιμένω. Έτσι, απροετοίμαστο θα με βρει η έκπληξη.Φεύγουν τα γράμματα από μπροστά μου, πηδούν και χάνονται. Πεθαίνουν! 'Έρχονται άλλα, όμως, χάνονται κι αυτά. Το ίδιο και οι σελίδες.. γίνονται σκούρες, όλο πιο μαύρες. Καμουφλάρονται στο σκότος που άφθονο αναβλύζει απ΄τις ψυχές των ανθρώπων. Κι έτσι δεν φαίνονται. Ξέρω όμως πως υπάρχουν. Αλλά πού; Είναι η ώρα που πέρασε κι ο χρόνος που κυλά. Μα.. το στίγμα του μένει, χαράζεται ανεξίτηλα στους τοίχους, στον αέρα, στην καρδιά. Και αυτό πονάει. Μα, αξίζει;

...λέξεις δίχως νόημα η μία μετά την άλλη υφασμένες πάνω σε ένα μωσαϊκό, προϊόν της τρίτης λυκείου. Παρά την έλλειψη ροής και σύνδεσης των προτάσεων, χαρακτηρίζει την ψυχοσύνθεση πολλών μαθητών (και όχι μόνο) που οι υποχρεώσεις τους φαίνονται βουνό και νιώθουν να πνίγονται. Το βασικό ερώτημα είναι αν πραγματικά αξίζει όλη αυτή η προσπάθεια και οι στερήσεις και αν η ανταμοιβή θα φανεί ποτέ. Αλήθεια αξίζει τόσος κόπος;

Θεοδωρίδης Ηλίας
13.3.13
(16:49μ.μ) 

ΜΟΔΑ ΕΙΝΑΙ, ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ

  Όπως  και πολλά άλλα, έτσι κι αυτό τώρα, που αποκαλείται τρέλα και περιτριγυρίζεται από φήμη και δόξα, λόγω της ασύλληπτης προώθησης και της υποστήριξης κάθε κερδοσκοπικού παράγοντα, έχει επηρεάσει σε μικρό, αλλά και σε μεγάλο βαθμό τις αντιλήψεις, αλλά και τις ζωές αυτών που τρέφονται από τέτοιου είδους εγκεφαλικά τεχνάσματα. Παιχνίδια, με υπεραυξημένη ανταγωνιστικότητα. Αγώνες (δύναμης), ανάμεσα στο πανίσχυρο μυαλό και τους (ταχύτατους) ρυθμούς ανάπτυξης του σήμερα. Ρυθμούς που τρέχουν με ιλιγγιώδες ταχύτητες, που περνούν και δεν λογαριάζουν τις συνέπειες που σίγουρα θα προκληθούν. Παιχνίδια, που κατασκευάζουν αυτή την τρέλα. Την ανατρέφουν και την συντηρούν. Και από αυτήν... τρέφονται. Μέχρι που κάνει κάποιους να λέγονται εξαρτημένοι. Γι’ αυτούς, γλυκιά εξάρτηση, συνήθεια, τρόπος ζωής. Στην πραγματικότητα; Αρρωστημένες, παιδιάστικες πεποιθήσεις, που το μόνο που ξέρουν να κάνουν καλά, είναι να ψυχαγωγούν επιφανειακά, και να υποβιβάζουν το νοητικό επίπεδο των ειδωλολατρών αυτών. Διότι, περί φαινόμενα ειδωλολατρίας κάνω λόγο. Για πρότυπα-είδωλα, που έχουν ως έρισμα τις αδύναμες πλάτες των θαυμαστών τους. Αλλά και τα πρότυπα αυτά, δεν μπορούν να κρύψουν την δική τους εξάρτηση, που τους δίνει δύναμη. Το φως. Αλλά όχι οποιοδήποτε φως! Το φως της δημοσιότητας (μονάχα), που τους παρέχει κάθε είδους πολυτέλεια  και κάθε λογής άνεση, που πολλοί δεν θα τολμούσαν να ονειρευτούν. Πατάν λοιπόν, στις ανήμπορες πλάτες κάποιων, για να γευτούν λίγο ακόμα απ’αυτό το γλυκό φως. Την κινητήρια δύναμη για ότι συνηθίζουν να κάνουν. Αυτούς εγώ, θα τους αποκαλέσω με μια (μόνο) λυτρωτική λέξη, για τον καθέναν που διαφωνεί με την κατάχρηση τις ανύπαρκτης εξουσίας στον τομέα της δόξας: ΜΟΔΑ. Λέξη ικανοποίησης. Λέξη χαράς.

  Όλοι γνωρίζουμε την εφήμερη ζωή μιας μόδας. Τον συνεχώς μεταβαλλόμενό της χαρακτήρα και την τυποποίησή της, που προκαλείται από την παραδοξότητα αυτών που την επιτελούν.

  Αυτό δίνει έναν τόνο ευχαρίστησης στον κακοσχεδιασμένο πίνακα της ζωής. Έναν τόνο ζωντάνιας. Ξέρουμε πως γρήγορα θα χαθεί παντελώς ο αυξημένος βαθμός επικινδυνότητας της αρνητικής επιρροής από την προβολή της προσωπικής ζωής κάποιων. Έναν τόνο, που θα μουτζουρώσει ένα από τα τέσσερα γράμματα της  « ΜΟΔΑΣ». Μέχρι να επακολουθήσει και ο επόμενος τόνος και ο επόμενος και ο επόμενος,  ώστε να χαθεί για πάντα αυτή η μόδα, στον πίνακα αυτής της ζωής. Θα πρέπει άλλωστε να την διαδεχθεί μια νέα, πιο φρέσκια μόδα. Αυτό δυστυχώς, είναι γεγονός αναπόφευκτο.

  Δεν ξέρω κατά πόσο είναι εφικτό να σβηστεί αυτή η λέξη από το λεξικό. Να χαθεί από την καθημερινότητα. Πάντως το σίγουρο είναι, ότι από εμάς εξαρτάται, αν θα υπάρξει ή αν θα αναπτυχθεί. Εξαρτάται από το αν είμαστε ικανοί να πάψουμε να συντηρούμε μια μόδα. Να πάψουμε να εξαρτιόμαστε από είδωλα. Από ασήμαντα πρότυπα. Να καταλάβουμε πως θα εξαφανιστούν (όσο προσοχή και να τους χαρίσουμε),έτσι όπως ακριβώς εμφανίστηκαν. Αστραπιαία! Να συνειδητοποιήσουμε πως η πραγματική ζωή είναι έξω από τις οθόνες, μακριά από τα Μ.Μ.Ε.

  Να καταλάβουμε πως κάθε είδους τέτοιας ασυνήθιστης τρέλας, είναι μια συνηθισμένη μπόρα. Έρχεται, προκαλεί ίσως σύγχυση και αναστάτωση και εξαφανίζεται, παίρνοντας μαζί, όλα τα συναισθήματα που έπλασε στο ελάχιστο χρονικό διάστημα που αποτέλεσε την συντροφιά μας. Πρέπει να καταλάβουμε λοιπόν, τι είναι αυτό που αξίζει και τι όχι. Είναι καλό, να μάθουμε πού πρέπει να δίνουμε την προσοχή μας και το ενδιαφέρον μας. Να είμαστε ικανοί να ξεχωρίζουμε κάποια πράγματα και να μην εξαρτιόμαστε από άλλους παράγοντες, οι οποίοι μας καθιστούν άλλο ένα πιόνι που συμβάλει στην ανάπτυξη της μαζοποίησης και της τυποποίησης. Να ξεκαθαρίσουμε τις πεποιθήσεις μας και τα πιστεύω μας. Να κάνουμε υπομονή και να αναζητούμε κάποιες αξίες, μία ιδεολογία και με αυτήν να πορευτούμε. Υπομονή μέχρι να τελειώσει και αυτή η μόδα. Όπως και όλες οι άλλες.

  Μπόρα είναι! Θα περάσει!  

Αφορμή για το συγκεκριμένο άρθρο αποτελεί μια πόρτα δωματίου γεμάτη με αφίσες λαμπερών νεανικών προσώπων, που γεμίζουν με κενά συναισθήματα τους μικρούς εξαρτημένους. Τις αφίσες στην πόρτα γρήγορα διαδέχονται άλλες με νέα πρότυπα-είδωλα, που αντικαθιστούν τα τυποποιημένα συναισθήματα που άφησαν οι προηγούμενες. Ξέρω καλά πλέον όμως, ότι αυτή η κακιά συνήθεια όπως γεννιέται έτσι θα πεθάνει. Δεν φοβάμαι για τα χαλάσματα που θα αφήσει πίσω. Εξάλλου, μια μπόρα κανέναν δεν ανησυχεί ιδιαιτέρως, καθώς όλοι ξέρουν ότι γρήγορα θα περάσει.

10.9.2011