Ο Δρόμος της Υπερβολής

"Παν μέτρον άριστον". "Μην υπερβάλεις". "Ίσως να μην τα καταφέρεις όλα". Πάντα μου έλεγες να μην προσπαθώ να κάνω πολλά πράγματα μαζί. Ενίοτε με απέτρεπες κιόλας με τον τρόπο σου. Πίστευες σε εμένα ίσως περισσότερο από ότι εγώ, έτρεμες όμως μην απογοητευτώ. Η αλήθεια είναι ότι δεν με άγγιζε τόσο η απογοήτευση. Κατάλαβα νωρίς πως είναι προσωρινή και γνώριζα πάντα ότι γρήγορα θα έβρισκα νέο κίνητρο να κυνηγήσω. Φοβόμουν περισσότερο την αποτυχία από ότι το ενδεχόμενο απογοήτευσης. 

Η πρώτη, ύπουλη και παντοδύναμη, μπορούσε να αναιρέσει μέσα σε μια μόλις στιγμή όλους τους κόπους και τις θυσίες μου. Ανεξαρτήτου το μέγεθος και την βαρύτητα της αποτυχίας, πάντα θεωρείτο μια ήττα με όλες τις επικείμενες συνέπειες που αυτή κουβαλάει. 

Φοβόμουν τους γύρω μου. Αυτούς που ήταν στο πλευρό μου κι εκείνους που δεν πίστευαν σε εμένα. Τους μεν να μην τους απογοητεύσω, τους δε να μην τους χαροποιήσω. Στην πραγματικότητα οι περισσότεροι να μην νοιάζονταν τόσο όσο φαντάζομουν. Φοβόμουν επίσης, ότι μπορεί να αποτύχω πριν καν προσπαθήσω. Αυτή η σκέψη ήταν αρκετή για να μην τα καταφέρω. 

Ακόμα, φοβόμουν ότι αν δεν πετύχαινα, θα εμένα πίσω στο τρένο της εξέλιξης μου, καθώς η αποτυχία θα με κρατούσε στάσιμο, ίσως να με ανάγκαζε με βία να κάνω κι ένα βήμα πίσω. Κι αυτό ήταν εφιάλτης. Ήταν αυτοσκοπός μου να πάω μπροστά όσο πιο γρήγορα μπορούσα. Ήμουν σε έναν αγώνα δρόμου με μόνο αντίπαλο το χρονόμετρο. Δεν πέρασε από το μυαλό μου ότι η ήττα θα μπορούσε να μετατραπεί σε εσωτερική επιτυχία υπό τις κατάλληλες συνθήκες. 

Αυτή ήταν η ζωή μου. Μια μάχη συλλογής εμπειριών. Βιαζόμουν να γεμίσω τη φαρέτρα μου με όπλα - εμπειρίες κάθε λογής, που τα με καταστήσουν 'ετοιμοπόλεμο' όταν χρειαστεί. Αυτός ήταν ο λόγος που πάλευα να κάνω όσα περισσότερα μπορούσα. 

'Ο δρόμος της υπερβολής οδηγεί στο παλάτι της σοφίας'  (William Blake)

Κάθε φορά, που προσπαθώντας να με προστατέψεις, με συμβούλευες να κάνω λίγα έβαζα στόχο να κάνω περισσότερα, λέγοντας σου πως δεν αρκεί ο χρόνος. 

Ακόμα κι αν δεν πετύχω σε όλα θα έχω κερδίσει πολλά. 

'Να στοχεύεις ψηλά, το φεγγάρι. Ακόμα κι αν αποτύχεις, θα βρεθείς ανάμεσα στ’ αστέρια'

(Les Brown)

Αυτός είναι ο λόγος που έμαθα να λατρεύω τις υπερβολές κι ας ξέρω ότι μπορεί να με βλάψουν. Είναι κι αυτό το ρίσκο που σε κάνει να νιώθεις ζωντανός. Αν καταφέρεις να πετύχεις κάτι που φαντάζει δύσκολο ή ριψοκίνδυνο, πλημμυρίζεις ικανοποίηση που σε κρατά 'γεμάτο' για καιρό.  Τουλάχιστον μέχρι να πάρεις το επόμενο σου ρίσκο, μεγάλο ή μικρό. 

Θεοδωρίδης Ηλίας

21.6.20

Ζωή ο Θάνατος

 Είναι αστείρευτη η λαχτάρα για ζωή. Το κλειδί: η περιπέτεια. Η αδρεναλίνη είναι το καλύτερο καύσιμο φίλε.
Βιαστικός από παιδί να μεγαλώσεις κυνηγώντας εμπειρίες κάθε λογής.
Τι κι αν σου φώναζαν να ρίξεις ταχύτητα, τι κι αν χτυπούσαν το κουδουνάκι του κινδύνου πως θα χτυπήσεις; Η βιασύνη αυτή σε έφερνε όλο και πιο κοντά σε νέες εμπειρίες. Έπιανες την μία και έτρεχες κατευθείαν στην επόμενη. Ένα παιχνίδι που θα σε καθιστούσε ικανό πολεμιστή στον αγώνα της επιβίωσης στη ζωή. Κάθε εμπειρία, ένα ακόμα βέλος στην παιδική σου φαρέτρα.
"Βιάζεσε" σου φώναζαν όλοι. "Μην ξεχνάς να ζήσεις", σου υπενθύμιζαν συνέχεια.
Αντιδραστικός, όπως πάντα, πίστευες πως αυτός είναι ο σωστός τρόπος κι ότι αυτή είναι η συνταγή για να γίνει κανείς καλύτερος, ικανότερος και κατά συνέπεια ασφαλέστερος στις επικείμενες δυσκολίες που επιφυλάσσει το μέλλον. Η γνώση είναι δύναμη , άρα όσα περισσότερα γνωρίζεις τόσο πιο 'ισχυρός' γίνεσαι. 

 Τι είναι όμως εμπειρία στην πραγματικότητα και ποια θεωρείται θετική ή εποικοδομητική και κερδοφόρα;

 Μια ερώτηση που επιδέχεται πολλές διαφορετικές απαντήσεις και αρκετές φιλονικίες επίσης. Ίσως θετική εμπειρία να είναι μια καινούργια γνωριμία, ένα ταξίδι, μια καινούργια γνώση ή μια σημαντική πληροφορία, ένα επίτευγμα, μια επιτυχία και πολλά άλλα ακόμα. Όλα αυτά έχουν θετική χροιά. Ίσως, όμως, θετικό πρόσημο να έχει και μια αρνητική εμπειρία. Αυτό έχει, βέβαια, να κάνει με την κρίση και την ιδιοσυγκρασία του καθενός. Πώς μπορεί να συλλάβει και να διαχειριστεί ένα αρνητικό γεγονός ένας δέκτης; Καθοριστικό ρόλο παίζει ο τρόπος σκέψης και το επίπεδο ωριμότητας του ανθρώπου. Είναι προσόν να αντιστρέψεις το αρνητικό πρόσημο σε θετικό και να βγεις έτσι κερδισμένος. Είναι ταλέντο να αναζητήσεις μέσα στα συντρίμμια ή τις απώλειες τα χρήσιμα κομμάτια. Τα κομμάτια, που ενώνοντάς τα, θα σφυρηλατήσεις νέα, γερά θεμέλια, πάνω στα οποία θα χτιστεί ένα στέρεο οικοδόμημα, μέσα στο οποίο θα φιλοξενηθούν όλες οι άλλες, οι θετικές εμπειρίες. Κάπως έτσι, μπορούμε να θεωρήσουμε κάποια αρνητικά συμβάντα χρησιμότερα από αρκετά θετικά περιστατικά μαζί. Εκείνα σε σκληραγωγούν και σου μαθαίνουν πολλά. Πολλά πράγματα στο παρόν - όπλα για το μέλλον.  

 Ακολουθώντας αυτήν την φιλοσοφία λοιπόν, μαθαίνεις μόνος να μην μοιρολατρείς και να αισθάνεσαι καλά με τον εαυτό σου για ότι σου επιφύλαξε η μοίρα ή για ότι καλώς ή κακώς προκάλεσες ο ίδιος. 

 Ένα μεγάλο ατύχημα - ένα σχολείο• μία βαλίτσα φορτωμένη εμπειρίες και μαθήματα. Φλερτάρεις με τον θάνατο, ο οποίος δάσκαλος σοφός σου παρέχει γνώση ζωής. Αν θα την λάβεις, εξαρτάται αποκλειστικά από εσένα και την αντιληπτική σου ικανότητα. 

 Νιώθεις δυνατός, περισσότερο έμπειρος από εχθές. Φτάνεις πάλι τον εαυτό σου στα άκρα. Είσαι περίεργος να δεις πως είναι να τα ξεπερνάς. 'Φτάσε εκεί που δεν μπορεις'! Όμορφο συναίσθημα να περπατάς στο τεντωμένο αυτό σχοινί. Είναι μαγεία! Όσο καλά και να γνωρίζεις πόσο λεπτό είναι το σχοινί, κάποια στιγμή θα κάνεις λάθος. Είναι τόσο λεπτή αυτή η διαχωριστική γραμμή. Ένα βήμα, ένα μικρό λάθος, μία τεράστια συνέπεια. Μπορεί και περισσότερες. 

 Ξαφνικά βρίσκεσαι σε μια δυσάρεστη θέση που δεν είσαι συνηθισμένος να είσαι. Από τον ουρανό, στο κρύο πάτωμα. Την μια στιγμή πετούσες και τα φτερά σου σχεδόν έκρυβαν τον ήλιο. Την επόμενη, οι δυνάμεις σου δεν επαρκούν να μείνεις όρθιος. Τα πόδια τρέμουν, το έδαφος υποχωρεί και νιώθεις την βαρύτητα να σε πιέζει δίχως οίκτο προς την γη. Κι εσύ ανίκανος να αντιδράσεις. Ανήμπορος να αμυνθείς. Τεχνητό κώμα σου λέει για να σωθείς. Ένα ολικό reset είναι συνήθως μια καλή λύση όταν μια μηχανή κολλάει. Τώρα ο θάνατος θέλησε να σε γνωρίσει. Λίγες μέρες φλέρταρες μαζί του για τα καλά. 

 Ο καθρέφτης σε δείχνει διαφορετικό, αλλαγμένο. Η εικόνα σου καχεκτική και το βλέμμα θολό, το χρώμα σου ωχρό και το σώμα σου πρησμένο. Τα φτερά τσαλακωμένα, βρώμικα και πληγωμένα. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή καταλαβαίνεις πως θα αργήσεις να πετάξεις ξανά. Για την ακρίβεια ελπίζεις να πετάξεις πάλι... 

 Σε αυτό το σημείο, πρέπει να ανακαλέσεις στην επιφάνεια όλα εκείνα τα συστατικά που θα σε καταστήσουν ικανό να αντιμετωπίσεις αυτήν την δυσχερή κατάσταση. Και πρώτα από όλα την ψυχική συντριβή και όλα όσα έχουν αρχίσει, σαν τουβλάκια ντόμινο, να καταρρέουν μέσα σου.

 Εδώ λοιπόν, απαιτείται η ικανότητα του διαχωρισμού όλων των δεδομένων και της κατηγοριοποίησής των, έτσι ώστε να αντληθεί και το παραμικρό θετικό στοιχείο που θα βοηθήσει στην ψυχολογική επάνοδο.   Συμπερασματικά, είναι απαραίτητο να μπορεί κανείς να αξιολογήσει ένα δυσάρεστο περιστατικό και να αποκομίσει όσα περισσότερα θετικά στοιχεία μπορεί να ανακαλύψει μέσα σε αυτό. Κάπως έτσι, άλλοτε εύκολα και άλλοτε πιο δύσκολα, μια αρνητική εμπειρία μπορεί να αποβεί ιδιαίτερα θετική και αρωγός για την μετέπειτα πορεία. 

     Ηλίας Θεοδωρίδης

           26.12.2019

Ανθρώπινες Σχέσεις - Φιλίες

Τι είναι οι άνθρωποι;
Τι είναι η φιλία και τι οι σχέσεις;
Άκουγα από μικρός να λένε για τις γυναικείες φιλίες. Ότι είναι και καλά ψεύτικες . Ότι προσποιούνται. Αυτό μου λέγαν. Αυτό πίστεψα κι εγώ. Δεν μπορώ να πω, παραδείγματα πολλά, γνώρισα και είδα και ο ίδιος από κοντά. Είδα και καλές γυναίκες όμως. Λίγες, αλλά είδα. Θα μου πεις, τι έχουν να χωρίσουν; ποιος τις ξέρει; περίπλοκα όντα. Δεν θέλησα να τις ψυχολογήσω. Δεν θα μπορούσα κιόλας. Μεγάλο κεφάλαιο αυτό.

Έλα όμως που όσο μεγάλωνα έβλεπα κι άλλα πράγματα, όχι μόνον όσα μου έλεγαν. Έψαχνα και ανακάλυπτα. Γενικότερα τον κόσμο γύρο μου. Ευτυχώς είχα τα μάτια μου ανοιχτά. Μεγάλο δώρο. Ή μήπως όχι;

Μήπως τώρα που παραμεγάλωσα κατάλαβα τι είχα και τι έχασα; Ή καλύτερα, τι έχασα που νόμιζα πως είχα... Μιλάω για τους ανθρώπους και τον καταραμένο αυτό εθισμό που τους διακατέχει˙  το συμφέρον. Αυτό για το οποίο κάνουν τα πάντα. Αλλάζουν χαρακτήρα και ταυτότητα, πουλάν και αγοράζουν τους ανθρώπους. Ακόμα και την οικογένεια τους. Ακόμα και τον ίδιο τους τον εαυτό. Αυτό ακριβώς είναι που τους μεταμορφώνει σε κάτι άλλο από αυτό που ήταν κάποτε. Αυτός είναι ο λόγος που τούτος ο κόσμος, γέμισε ψεύτικους ανθρώπους.
Πλέον αναρωτιέμαι αν μου λείπει το ότι δεν έχω παρέες, δεν έχω φίλους. Αν αισθάνομαι μόνος και αν έχω την γαμημένη την ανάγκη να μιλήσω σε κάποιον, να πω τον πόνο μου. Να με συμβουλέψει κάποιος σε μια δύσκολη στιγμή ή να χαρεί μαζί μου σε μια επιτυχία. Να βγούμε έξω και να διασκεδάσουμε μέχρι το πρωί και να γίνουμε λιώμα. Σκέφτομαι ακόμα αν θα είχε διαμορφωθεί διαφορετικά ο χαρακτήρας μου και η προσωπικότητα μου, αν δεν πορευόμουν μόνος. Εύκολα θα μπορούσε ο καθένας να απαντήσει σε αυτά τα καταθλιπτικά ερωτήματα.
Ε λοιπόν πλέον εγώ, είμαι σίγουρος. Δεν έχασα τίποτα. Δεν λυπάμαι και δεν  μετανιώνω. Και την άποψη μου αυτή, θα την υποστηρίζω όσο μπορώ. Και ξέρεις γιατί θα επιμένω; Γιατί οι σκέψεις μου αυτές δεν κατοικούν σε ένα θεωρητικά χτισμένο οικοδόμημα. Είναι καρπός βιωμάτων. Όχι ακριβώς τραύματα, αλλά ίσως όλα μαζί... ο εκπυρσοκροτητής που δημιούργησε την έκρηξη. Την στροφή στη ζωή μου και την αλλαγή του τρόπου σκέψης. Όσον αφορά την αλλαγή, δεν ξέρω αν έγινα καλύτερος ή χειρότερος άνθρωπος. Ξέρω σίγουρα ότι έγινα αληθινός. Η δικιά μου η ταυτότητα παρέμεινε στην τσέπη μου. Δεν υποκρίθηκα. Ανθρώπους που δεν συμπάθησα τους το πα όταν χρειάστηκε. Δεν έγινα υποχείριο κανενός. Δεν υπηρέτησα το συμφέρον πατώντας σε ανθρώπους. Τους σεβάστηκα όσο κι αν δεν τους συμπάθησα . Όσο κι αν με μαχαίρωσαν. Τους "φίλους" δεν τους βόλευε βλέπεις αυτό.

Θα συμφωνήσω απόλυτα πως φταίω εγώ κυρίως για την μοναξιά μου. Εγώ της είπα να ρθει. Εγώ την προ(σ)κάλεσα. Ίσως εγώ να φταίω που παρέμεινα μόνος. Οι άνθρωποι για να σε συμπαθήσουν πρέπει να ακούν από εσένα αυτό που θέλουν. Σε αντίθετη περίπτωση (τους) έχασες. Το ποιος είναι χαμένος βέβαια θα φανεί σε βάθος. Ίσως. Ίσως και όχι.

"Η μοναξιά είναι το εργαστήρι της ωριμότητας. Στην μοναξιά διαμορφώνεις την ολότητά σου, που στη συνέχεια θα σε βοηθήσει να σχετιστείς με κάποιον άλλο άνθρωπο"

Έτσι λοιπόν, νωρίς κιόλας, η προσωπικότητα μου δεν ήθελε να έχω φίλους. Δεν με άφηνε να τα έχω καλά με πολλούς. Έτσι νωρίς επίσης, κατάλαβα πως δεν έχει σημασία το φύλο. Έτσι νωρίς λοιπόν, κατάλαβα ότι οι περισσότεροι άνθρωποι δεν αγαπούν τους ανθρώπους, αλλά δεν το παραδέχονται. Ή το ξέρουν κι οι ίδιοι κατά βάθος, αλλά σκοπεύουν να το κρύβουν, όπως τίποτε άλλο. Έτσι λοιπόν νωρίς, άρχισα να βλέπω γύρω μου και να νιώθω ασφαλής μέσα στην επικίνδυνη αυτή κοινωνία των ψεύτικων ανθρώπων. Που είναι πολλοί, είναι παντού. Έτσι επιβιώνω μόνος μου. Δεν αγαπώ τους ανθρώπους που φοράνε μάσκα.

Μέσα στην ματαιοδοξία μου και στον αγώνα για επιβίωση όμως, δεν σταματώ να προσπαθώ να ανακαλύψω τα πάντα γύρω μου. Ψάχνω με μανία να βρω κάποιους "μεταξωτούς ανθρώπους", όπως μας δίδαξαν κάποια στιγμή στο σχολείο. Για ανθρώπους αληθινούς. Περιμένω τη στιγμή που θα συναντήσω κάποιον και από τα μάτια του και μόνο, θα μπορέσω να του πω: "γεια σου άνθρωπε " ˙ και θα το εννοώ. Ίσως αυτό να το έχω ανάγκη. Όχι για εμένα τόσο, μα για την ελπίδα. Για να πω ότι δεν είναι τόσο μάταιος αυτός ο κόσμος. Ακούς "φίλε";  Αυτός ο ψεύτικος κόσμος, που εσύ μ' έκανες να σιχαθώ.

Θεοδωρίδης Ηλίας

4.12.16

Επαναστατώ άρα υπάρχω

 Κακομαθημένος αντιρρησίας. Ανυπότακτος σε όλα και σε όλους. Αδιάλειπτη αντίδραση κάθε στιγμή. Ποια η ουσία; ποιοι οι στόχοι;
Γιατί δεν συμμορφώνεσαι στις κοινωνικοπολιτικές διαταγές όπως όλοι οι άλλοι; Γιατί πορεύεσαι αντίρροπα; Πότε θα ωριμάσεις;

                         

"Η ανυπακοή είναι το θεμέλιο της ελευθερίας"

Το να είσαι ανυπάκουος είναι το μόνο εύκολο. Το να είσαι ελεύθερος είναι σχετικό.
Διαλευκαίνοντας λιγάκι, πρέπει να μιλάμε για ελευθερία ψυχής και συνείδησης. Για ελευθερία ιδεών, λόγου και έργων. Κάπως έτσι, μπορούμε να πούμε ότι μειώνονται οι πιθανότητες να γίνεις σκλάβος του νου και άλλων πολλών.

Κι αν αντιδράς στην υποδούλωση του μυαλού, κι αν αντιμάχεσαι τον εξανδραποδισμό σου, τότε είσαι σε σωστό μονοπάτι ..  αλλά ζόρικο. Γεμάτο αγκάθια και εγκυμονούντες κινδύνους. Αν θα βγεις από το μονοπάτι; αβέβαιο.
Είσαι μόνος. Παλεύεις μόνος. Κανείς δεν ακολουθεί. Κανείς δεν ξεβολεύεται εύκολα. Ελάχιστοι τολμούν να βγουν από το ρεύμα. Λίγοι ρισκάρουν πια.
Πολλοί όμως αναζητούν την αλλαγή. Αλλά κανείς δεν αλλάζει. Αυτό που φοβούνται οι άνθρωποι είναι η αποτυχία. Αυτός είναι ο κύριος λόγος που κρύβονται στην παντοδυναμία του πλήθους. Σε περίπτωση αποτυχίας της μάζας, υποκρύπτεται η προσωπική αποτυχία. Ένα είδος ασφαλιστικού συμβολαίου. Δίνεις μισό πορτοφόλι αξιοπρέπεια και σου πουλάν προστασία. Βάσανο η γραφειοκρατία, που θα βρεις το δίκιο σου όμως; Πιθανόν να μπλέξεις περισσότερο κιόλας.

                             

"Μία μεγάλη επανάσταση ενός μόνο ανθρώπου είναι ικανή να αλλάξει τη μοίρα ολόκληρης της ανθρωπότητας"
(Ικέντε Νταϊσάκου)

 Μια μεγάλη αλλαγή δεν προϋποθέτει πάντα θυσίες και καταστροφές. Αρκεί να υπάρχουν ιδέες και σχέδιο δράσης. Αρκεί να υπάρχουν άνθρωποι που λάμπουν. Όχι που φεγγοβολούν ή αστράφτουν. Που μεταλαμπαδεύουν απλά ιδέες και φωτίζουν κι άλλους ανθρώπους.

Βέβαια, εκτός από λόγια και ιδέες, χρειάζονται και πράξεις. Χρειάζονται έργα. Αλλιώς θα μιλούσαμε για φιλοσοφία. Το ζήτημα είναι η αλλαγή. Η επανάσταση. Η ενεργεία του "επανίστασθαι", δηλαδή της γενικευμένης εξέγερσης που μπορεί να συμβεί για διάφορους λόγους. Και λόγοι υπάρχουν πολλοί.
Σκέψου τώρα, μια εξέγερση διαφορετική από όλες τις άλλες. Χωρίς φανατισμούς και αίματα. Μια επανάσταση στην οποία αγωνίζεσαι μόνος. Εσύ και ο παλιός σου εαυτός. Ο παιδικός, που πίστευε πως θα αλλάξει τον κόσμο.
Ο πρωταρχικός σκοπός είναι να αλλάξεις εσύ. Να αλλάξεις πιστεύοντας ότι μετά θα αλλάξει κι ο κόσμος όλος. Και να ονειρεύεσαι. Να είσαι ονειροπόλος. Να φαντάζεσαι όλα όσα δεν μπορείς. Και να φτάνεις εκεί που δεν μπορείς. Και σιγά σιγά να γίνεις αυτός που δεν μπορούσες κάποτε να φανταστείς.
Μια επανάσταση που πηγάζει από ένα δυνατό μυαλό. Ένας επαναστάτης που κάτι θέλει να αλλάξει, που ονειρεύεται και πράττει ανάλογα. Ένας άνθρωπος αλλιώτικος, που δεν συμβιβάζεται εύκολα. Ένας αγωνιστής δίκαιος, τίμιος. Που αποσκοπεί στην κοινή ωφέλεια και δεν εξυπηρετεί συμφέροντα. που δεν είναι υποχείριο. Που διψάει για κάτι καινούργιο. Κάτι καλύτερο. Αυτός ο άνθρωπος λείπει σήμερα. Αυτούς τους ηγέτες θέλουμε. Οι επαναστάτες εξάλλου πότε δεν οπισθοδρομούν τον πολιτισμό.

Ο Μιχαήλ Μπακούνιν είπε: "Αληθινοί επαναστάτες είναι εκείνοι που δεν έχουν να χάσουν τίποτε".
Ο Προυντόν είπε: "Η επανάσταση ξεκινά, όταν οι καμινάδες των εργοστασίων σταματήσουν να καπνίζουν".
Ο Σόλων παρατήρησε: "Η ισότητα των πολιτών εμποδίζει τις επαναστάσεις".

 Από τα παραπάνω απορρέει ότι μάλλον οι επαναστάσεις ξεκινούν από ανθρώπους που δεν είναι βολεμένοι στον καναπέ τους ή δεν αρέσκονται στις συνθήκες και στις καταστάσεις που τους πνίγουν. Αναζητούν την αλλαγή που θα τους επιφέρει την ευημερία, που θα τους λυτρώσει. Ρισκάρουν. Και να αποτύχουν, πάλι χαμένοι θα είναι μάλλον. Περιμένουν να ωριμάσουν τα δρώμενα και η κατάσταση να φτάσει στο απροχώρητο. Τότε, τη στιγμή δηλαδή, που η αλλαγή επιβάλλεται, η εξέγερση είναι αναπόφευκτη. Σε αντίθετη περίπτωση οι άνθρωποι χάνουν ολοκληρωτικά την αξιοπρέπεια τους και "υποδουλώνονται". Και συνήθως γίνονται υπάνθρωποι. Χτυπάει σαν δαιμονισμένο στο στήθος το ένστικτο για επιβίωση. Γιατί αυτή είναι η ζωή. Ένας αγώνας επιβίωσης. Αν εξασφαλιστεί αυτό έπειτα έρχεται η ανθρωπιά και η αξιοπρέπεια. Ακόμα αργότερα φτάνει η ευημερία (ψυχική και υλική). Κι όταν τα κοινωνικοπολιτικά δεδομένα έχουν κατρακυλήσει, κι όταν όλοι κοιτούν το συμφέρον τους και ξεχνούν να είναι άνθρωποι, κι όταν η ανισότητα των πολιτών κυριαρχεί, τότε η εξέγερση είναι ήδη προ των πυλών. Γιατί αν οι φτωχοί δεν έχουν να φάνε, θα φάνε τους πλούσιους. Γιατί η ζωή είναι ένας βάρβαρος αγώνας επιβίωσης!

"Αν αγωνιστείς μπορεί και να χάσεις. Αν δεν αγωνιστείς είσαι ήδη χαμένος" (Μπέρτολ Μπρεχτ)

"Καλύτερα ένα άθλιο τέλος παρά μια αθλιότητα δίχως τέλος"
(Καρλ Μαρξ)

 Μήπως είναι ανόητο να περιμένει κανείς να φτάσει ο κόμπος στο χτένι;
Μια μεγάλη επανάσταση έχει ολέθριες, αλλά και θετικές συνέπειες. Πολλές μικρές επαναστάσεις μεμονωμένων στοιχείων του συνόλου, όμως, μπορούν να προλάβουν και να αποτρέψουν τα καταστροφικά αποτελέσματα. Μπορούν να αλλάξουν καταστάσεις, να αλλάξουν ανθρώπους, να αλλάξουν τον κόσμο όλο.
Μικρές επαναστάσεις καθημερινά. Για παράδειγμα, στον σημερινό κόσμο του ψεύδους το να λες την αλήθεια είναι κι αυτό μια επανάσταση. Το να είσαι διαφορετικός και να πηγαίνεις αντίθετα στο ρεύμα είναι κι αυτό μία εξέγερση. Το να πηγαίνεις κόντρα στο κατεστημένο και να υποστηρίζεις ακράδαντα τις (λογικές) απόψεις σου και τις ιδέες σου είναι μια νίκη. Κάθε προσπάθεια ανυπακοής και αντίδρασης στην αδικία είναι μια μικρή νίκη. Η μάχη της αλλαγής θα κερδηθεί με πολλούς τέτοιους αγώνες. Μπορεί να σου πάρει ολόκληρη ζωή. Μπορεί να κερδίσεις και να μην καταλάβεις ότι νίκησες. Δεν πειράζει. Συνέχισε να προσπαθείς για το καλύτερο. Βοήθησε κι άλλους να αλλάξουν και να κερδίσουν την ζωή τους. Αυτήν που θα τους κάνει κάπως πιο... ανθρώπους.

Η επανάσταση κρίνεται ως κοινωνικό φαινόμενο τόσο κατά τα αίτια όσο και κατά τους σκοπούς που πραγματοποιείται. Ο επαναστάτης παλεύει για την κοινή ωφέλεια. Οι επαναστάτες φοβίζουν όσους έχουν συμφέροντα να χάσουν.

 Έτσι λοιπόν, να επαναστατείς και να πηγαίνεις κόντρα ακόμα και στις σκέψεις σου. Κάθε λεπτό της ημέρας. Να θυμάσαι πως "σκλάβος είναι αυτός που περιμένει να έρθει κάποιος να τον ελευθερώσει". Στόχος το σπάσιμο των δεσμών που σε κρατάνε στάσιμο. Επαναστάτης να είσαι και να αναζητείς το δίκιο σου. Μην χάσεις την ανθρωπιά σου όμως, πρόσεχε. Επαναστάτης χωρίς απαραίτητα σημαντικό λόγο. Άνθρωπος με αρχές και ιδέες, που μάχεται για αυτές. Γίνε διαφορετικός από το πλήθος και ελευθερώσου.

                                Οι ιδέες δεν πεθαίνουν ποτέ

Ηλίας Θεοδωρίδης

21.2.2017

Εμπειρία ή δειλία

Άλλαξε επιτέλους σελίδα φίλε! Έρχεται κάποια στιγμή η ώρα που καταλαβαίνεις τι είχες και τι έχασες.. μετανιώνεις για τις  ευκαιρίες που άφησες, έτσι απλά, να περάσουν από μπροστά σου και να φύγουν. Αναρωτιέσαι αν έπραξες σωστά ή όχι. Τι γίνεται μ΄ εσένα? Τι περιμένεις? Αναζητείς κάτι καλύτερο? Κάτι τέλειο? Ε, λοιπόν, δεν θα το βρεις! Το τέλειο για σένα είναι αυτό που έρχεται την κατάλληλη στιγμή! Το είδες, το πήρες χαμπάρι. Είναι εδώ για εσένα. Άρπαξ΄το. Θα αφήσεις πάλι την ευκαιρία να φύγει? Και μετά πάλι θα αναρωτιέσαι τι πήγε στραβά? Κάθε ευκαιρία είναι μία τουλάχιστον εμπειρία φίλε. Μια εμπειρία χαμένη είναι ένα ακόμα άσκοπο, απότομο φρενάρισμα σε δρόμο ταχείας κυκλοφορίας. Αρνείσαι να προχωρήσεις επωφελούμενος της ευκαιρίας και μένεις για ακόμα λίγο στάσιμος. Μαα, ήρθε η ώρα να αλλάξεις. Να ανοίξεις την πόρτα και να δεις τι είναι αυτό, που τόσο επίμονα σου χτυπάει εκεί έξω. Κι αν σε φοβίζει ο δυνατός κρότος, μην διστάζεις. Θυμήσου τον αγώνα που έδωσες μικρός για να ξεπεράσεις τον φόβο σου για το σκοτάδι. Προσπάθησε να θυμηθείς πως ένιωσες την πρώτη φορά που μπήκες ολομόναχος στο σκοτεινό δωμάτιο, δίχως την συνοδεία των γονιών σου. Ήταν η πρώτη μεγάλη σου νίκη και την θυμάσαι ακόμα. Σου άλλαξε τη ζωή. Κάπως έτσι καλείσαι τώρα, που μεγάλωσες λίγο ακόμα, να κάνεις άλλο ένα μεγάλο βήμα. Κι αν δυσκολεύεσαι, ζήτα βοήθεια. Κι ας είναι ρίσκο, αξίζει. Αυτά πρέπει να αναζητάς. Τι κι αν βαδίζεις ήσυχος απ΄την πεπατημένη? Προχωράς αργά και σταθερά. Ε και? Η ουσία είναι να πάρεις το μολύβι και να χαράξεις τον δικό σου δύσβατο δρόμο. Έναν δρόμο, τον οποίο θα πρέπει στην πορεία να διανύσεις και να εξερευνήσεις. Και βάλε όσα περισσότερα εμπόδια μπορείς. Κι όταν θα τα ξεπερνάς ένα ένα στην πράξη, μόνο τότε θα καταλάβεις ότι γίνεσαι δυνατός και καλύτερος. Το σημαντικό είναι να μην σχεδιάσεις τον δρόμο με ανεξίτηλο μαρκαδόρο. Δώσε την ευκαιρία στον εαυτό σου να "σβήσεις" τα λάθη, που πιθανώς απερίσκεπτα σχεδίασες.

Πρέπει, λοιπόν, με ένα άλμα να μεταπηδήσεις στον άλλο δρόμο, τον δύσκολο και να πορευτείς με μια νέα λογική, υπηρετώντας μια δική σου ιδεολογία, που σαν πυξίδα θα σε οδηγήσει εκεί που πραγματικά θες να πας. Αν αφήσεις το φόβο σου να υπερνικήσει, δεν θα γίνεις ποτέ αυτός ο κάμποσος που ονειρεύτηκες. Το μόνο που χρειάζεσαι είναι πίστη στον εαυτό σου, όνειρα και θάρρος. Και να σαι σίγουρος ότι θα καταφέρεις πολλά πράγματα έτσι. 

 Ηλίας Θεοδωρίδης , 2/15

Μουντιάλ στις μέρες μας

 Είσαι έτοιμος για το κολοσσιαίο γεγονός της χρονιάς;
Είσαι έτοιμος για την μεγάλη παγκόσμια ποδοσφαιρική γιορτή, που όλη η υφήλιος με αδημονία αναμένει; Μεγάλοι και μικροί, ποδοσφαιρόφιλοι κάθε ηλικίας, θέτουν ως πρώτη προτεραιότητα τους αγώνες της εθνικής μας. Σύζυγοι και εργένηδες κανονίζουν με φίλους και γνωστούς σε ποιο καφενείο, πλατεία (ή όπου αλλού επρόκειτο να στηθεί γιγαντοοθόνη), θα παρακολουθήσουν το world cup, επωφελούμενοι της ευκαιρίας για μια δίωρη, περίπου, απόδραση από το σπίτι.

 Γαλανόλευκες σημαίες αναμένεται να υψωθούν στα σπίτια και στα μαγαζιά. Η Βραζιλία φοράει τα γιορτινά της και ετοιμάζεται να υποδεχτεί δεκάδες χιλιάδες επισκέπτες. Οι υπερσύγχρονες αθλητικές εγκαταστάσεις είναι πλέον στη διάθεση της διοργάνωσης.

 Η μεγάλη γιορτή λοιπόν έφτασε και σίγουρα θα καλύψει τις φιλοδοξίες και τα απογεύματα όλου του κόσμου. Ή τουλάχιστον... σχεδόν όλου! Το μεγαλύτερο ποσοστό των ανθρώπων που αντιτίθενται στην ¨γιορτή¨ είναι οι ίδιοι οι βραζιλιάνοι, άνθρωποι φτωχοί και εξαθλιωμένοι, που βλέπουν μπροστά τους να ξοδεύονται δις εκατομμύρια δολάρια για το χτίσιμο μεγαθηρίων, τη στιγμή που η πολιτεία τους εξωθεί από τα χαμόσπιτα τους και δεν τους παρέχει κανένα χέρι βοηθείας. Μία πολιτεία, που βουλιάζει από άποψη οικονομική και πολιτική με ταχύτατους ρυθμούς, ακολουθώντας την φθίνουσα πορεία, που χάραξε και η γειτόνισσα Αργεντινή και άλλες μεγάλες χώρες.

 Την στιγμή ακριβώς, που η κοινωνία αργοπεθαίνει, η πολιτεία στήνει μια υπερπολιτελέστατη βιτρίνα προς τους ξένους, αναλαμβάνοντας μια διοργάνωση, η οποία το πιθανότερο να της προσφέρει την χαριστική βολή αργά ή γρήγορα. Δεν λέω, ο θεσμός αυτός μπορεί να τονώσει εν μέρει την οικονομία της περιοχής, χάρη των τουριστών, των δημοσιογράφων, των εθνικών αποστολών και της προβολής από τα media, αλλά όχι τόσο ώστε για να βγει κερδισμένη η χώρα μακροπρόθεσμα. Είναι μια ακόμα αθλητική ¨γιορτή¨, η οποία χρυσώνει τις μεγάλες πολυεθνικές, τους επενδυτές και τους χορηγούς. Έχοντας στον αντίποδα τους κατοίκους της Βραζιλίας, οι οποίοι είναι καταδικασμένοι α υφίστανται τις κακουχίες και τη βία από τις Αρχές, για την επίτευξη της επιχείρησης ¨ασφάλεια¨ και ¨κάθαρση¨ εν όψη των αγώνων (που πράγματι, απασχολεί πολύ σοβαρά τους διοργανωτές), διαπιστώνουμε με πικρία τις άσχημες συνθήκες, που επικρατούν στην περιοχή. Τα περισσότερα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης πνίγουν στο βωμό του χρήματος τα παρασκηνιακά συμβάντα στους δρόμους της Βραζιλίας, όπως τα πολυάριθμα συλλαλητήρια, τις απεργίες (ακόμα και της αστυνομίας), τις εξεγέρσεις, τους αγώνες διαμαρτυρίας της μεσαίας και της μικρής τάξης, που βλέπουν πεντακάθαρα μπροστά τους τον κίνδυνο που ακούει στο όνομα ¨ΜΟΥΝΤΙΑΛ¨ να υψώνεται και να τους απειλεί.

 Μια φενάκη, επιστημονικά ¨στημένη¨ από τους ισχυρούς της χώρας (και όχι μόνο) για την παραπλάνηση των πολιτών από τα προβλήματα και τις δυσβάσταχτες συνθήκες. Μπορεί να τρίβουν τα χέρια τους πολλοί μαγαζάτορες σε κάθε γωνιά της γης, καθώς θα γεμίσουν τα τραπέζια τους λόγω των παιχνιδιών, μπορεί οι φίλοι της στρογγυλής θεάς να ανυπομονούν να δουν θέαμα, αλλά κανείς δεν βλέπει την τραγική κατάσταση έξω από τους προβολείς των σταδίων και δεν αναλογίζεται τις συνέπειες που έπονται για τους κατοίκους (π.χ. βαριά φορολογία) και την οικονομία ολόκληρης της χώρας.

Mundial... ένας κερδοσκοπικός για λίγους και καταστροφικός για πολλούς θεσμός

Οι μαγικές τιράντες

 Σήμερα, για ακόμα μία φορά, συνάντησα τυχαία έναν άνθρωπο στο κέντρο της πόλης. Για ακόμα μια φορά μου κέντρισε το ενδιαφέρον. Έμεινα για λίγο ακίνητος και τον παρατηρούσα από απόσταση. Ο τρόπος που καθόταν στο πεζούλι, η στάση του σώματός του, ο τρόπος που κοιτούσε γύρω του, το ντύσιμό του.. όλα είχαν κάτι παράξενο πάνω τους. Φορούσε όσες φορές τον είδα, μαύρο παντελόνι, μαύρη μπλούζα ως το μπράτσο και κόκκινες τιράντες. Μεγάλος σε ηλικία, το βήμα του αργό, μα σταθερό και αποφασιστικό. Το πρόσωπό του, πίνακας, πάνω στον οποίο εύκολα διέκρινες με κάθε λεπτομέρεια όλες εκείνες τις ιστορίες, που έχουμε ακούσει για πολέμους, κακουχίες και πόνο. Αλλά η φιγούρα του έμοιαζε αρχοντική, μυστήρια. Αν τον συνάντησα πέντε - έξι φορές, πότε δεν τον πέτυχα στο ίδιο σημείο. Θα περίμενε κανείς, ένας τέτοιος άνθρωπος, που η ως τώρα περιγραφή μου τον θέλει κάτι σαν αργόσχολο ηλικιωμένο να ταΐζει τα περιστέρια, να συχνάζει σε ένα συγκεκριμένο σημείο, το οποίο να τον χαρακτηρίζει και να τον γεμίζει ψυχικά. Αυτός, λοιπόν, δεν είχε στέκι και σίγουρα δεν σκότωνε άσκοπα τον χρόνο του.

 Ρώτησα για αυτόν μια παρέα νέων, που προηγουμένως καθόντουσαν μαζί του και συζητούσαν. Ήμουν τόσο περίεργος να μάθω τί είναι αυτή η μυστηριώδης φιγούρα που χαράχτηκε στο μυαλό μου. Έτσι, τους πλησίασα αποφασισμένος και τους ζήτησα ευγενικά να μου δώσουν πληροφορίες για τον άνθρωπο ετούτο. Ήταν, ευτυχώς, πρόθυμα παιδιά και γρήγορα πιάσαμε κουβέντα. Δεν τον ήξεραν. Είχαν όμως ακούσει ιστορίες γι΄αυτόν και ήθελαν να τον γνωρίσουν. Εκείνη τη στιγμή, το ενδιαφέρον μου για την ταυτότητα του άγνωστου ηλικιωμένου έγινε εντονότερη. Μου επιβεβαίωσαν πως η ενδυμασία του παρέμενε όλο τον χρόνο έτσι, με μόνη εξαίρεση τις κρύες μέρες, που φορούσε ένα σκισμένο παλιό δερμάτινο. 

 Τον φώναζαν "καπετάνιο". Το πραγματικό του όνομα δεν το ήξερε κανείς. Λέγεται πως ζει τα τελευταία χρόνια περιπλανώμενος έξω. Πως έχει δικό του σπίτι, αλλά επιλέγει (όταν ο καιρός του το επιτρέπει) να κοιμάται σε αυτοσχέδια καταφύγια και παράγκες λίγο έξω από την πόλη. Εκεί που εδρεύει η ησυχία. Μακριά από τον ρυπογόνο θόρυβο και τις νυχτερινές κραιπάλες των νέων. Όταν συζητάει με τους ανθρώπους, όλοι κρέμονται από τα χείλη του. Πύρινος ο λόγος του, καταπέλτης η έκφρασή του. Απλός και πλήρως κατανοητός. Χαρακτηριστικά, που σίγουρα γοητεύουν τον συνομιλητή.

 Συνοψίζοντας αυτά που άκουσα από την παρέα, εντύπωση μου προξένησε η δράση του ανθρώπου σε καθημερινή βάση.  Από το πρωί μέχρι να βραδιάσει, βρίσκεται σε διαφορετικά σημεία κάθε μέρα, πάντα περιτριγυρισμνένος από ζώα, με τα οποία ασχολείται με στοργή και μάλλον επικοινωνεί (με τον τρόπο του) μαζί τους. Την επικοινωνία αυτή, την διακόπτουν πάντα άνθρωποι μεγάλοι και μικροί, που κάτι έχουν ακούσει γι΄αυτόν και ενδιαφέρονται να συνομιλήσουν μαζί του. Θέλουν να ακούσουν τις ιστορίες και τα βιώματα του ηλικιωμένου, που απ΄ ό,τι φαίνεται δεν είναι λίγα. Τα περισσότερα, βέβαια, σχετίζονται με την θάλασσα, την οποία φαίνεται να ξέρει καλά. Πλήθος παρομοιώσεων και αλληγοριών βασίζονται σ΄αυτήν. Κι όσα λέει, δεν είναι καυχήματα και μεγάλα λόγια για τον εαυτό του. Παρά μόνον ιστορίες, σκέψεις και ιδέες, που μετατρέπονται σε διδάγματα στους ανθρώπους που μπορούν να αποκρυπτογραφήσουν τα λεγόμενά του. Σε αυτούς τους ανθρώπους μάλλον απευθύνεται ο Καπετάνιος. Και ιδιαίτερα στους νέους, γιατί αυτοί κατά κύριο λόγο μπορούν να υλοποιήσουν τις ιδέες και να κάνουν ένα βήμα παραπάνω, καθώς από τη φύση τους είναι εν δυνάμει κατακτητές ενός νέου, καλύτερου κόσμου. 

 Ίσως ο παράξενος ηλικιωμένος με τις τιράντες αυτό αναζητεί κάθε μέρα. Τον άνθρωπο ή τους ανθρώπους, στους οποίους θα παραδώσει το κλειδί για να ανοίξουν οι ίδιοι την πόρτα του νέου αυτού κόσμου. Ίσως το κλειδί το έχει ήδη δώσει ή το δίνει κάθε μέρα σε κάποιους. Χωρίς όμως, να το γνωρίζει κανείς. Ίσως πάλι, να μην μπορεί κανείς να βρει την πόρτα. 

 Πολύ πιθανόν πάντως, ο ίδιος ο "καπετάνιος" να έχει βρει προ πολλού την δικιά του πόρτα και να έχει αλλάξει τον δικό του  κόσμο. Ποιός ξέρει; Μπορεί να μαγεύτηκε και γι΄αυτό να προσπαθεί να μεταδώσει αυτό το σημαντικό του βίωμα και σε άλλους άγνωστους συνανθρώπους. 

 Σίγουρα τώρα βιάζομαι κι εγώ να τον συναντήσω κάπου τυχαία. Να ακούσω αυτά που θα   μου πει. Είναι περιέργεια; Είναι ενδιαφέρον; Δεν ξέρω! Πάντως από αύριο κιόλας ξεκινάει η αναζήτησή μου για τον άγνωστο ηλικιωμένο με τις τιράντες. Είμαι κι εγώ νέος και ο κόσμος στον οποίο ζω, μόνο ανατριχίλα μου προξενεί. Γιατί να μην αναζητήσω την κιβωτό των ονείρων μου; Δύσκολο να με βρει αυτή. Γι΄αυτό θα ψάξω καθετί, που μπορεί να μου δείξει το σωστό μονοπάτι και θα με οπλίσει με τον καταπέλτη των γνώσεων και θα γεμίσει τη φαρέτρα μου με ιδέες, που θα με κάνουν ικανό να φέρω εις πέρας την αποστολή.

Θεοδωρίδης Ηλίας 

25.4.2014